Juli 2022 – Reactie Joke de Vlas

Op 1 juni haalden Janny en Senpathi mij op bij het vliegveld na een prima reis van 12,5
uur. Na een lekker Sri Lankaans ontbijt reden we direct door naar Janny’s appartement in
Anuradhapura. Wat een heerlijke ruimte, ik voelde me er onmiddellijk thuis!
De volgende dag gingen we op stap voor de start van twee projecten.
Project nr. 1 was de bouw van een openlucht podium voor het opvoeren van dans-, muziek-
en zanguitvoeringen. Het schoolteam bleek zich het podium wat anders (vooral groter)
voorgesteld te hebben, dan wat Janny (Sri Lanka Support), gezien de begroting, voor ogen had. Gelukkig deed Senpathi de onderhandelingen en werd alles naar tevredenheid opgelost.
Project nr. 2 was de restauratie van een bibliotheek, waarvan het dak lekte. Er moesten een
nieuw plafond, goede elektriciteit en een nieuw dak komen. Voor beide projecten waren al
werkers aangetrokken.
De bouw startte de volgende dag, daarna gingen wij dan ook iedere dag met de tuktuk van
Asanka kijken en betalen voor de geleverde arbeid én voor een maaltijd. Als je in Sri
Lanka een dag bij mensen werkt, hoort daar het verstrekken van een maaltijd bij.
Janny en ik kregen vaak kiribath (een rijstgerecht), bananen en thee, gemaakt door
moeders van leerlingen, aangeboden.
Er waren een paar nieuwe sponsorkinderen, waarvoor Janny geld stortte op de
bankboekjes, die we dan later naar de betreffende families brachten. Dat was een leuk werkje, al zag je wel hoe armoedig de mensen woonden.
Ook brachten we per tuktuk twee fietsen naar sponsorkinderen, met ons erbij in :). Natuurlijk maakten we foto’s van de blije kinderen!
Daarnaast was er tijd voor een paar uitjes. Janny bood mij een guided tour door de Sacred City van Anuradhapura aan. Dat was erg interessant. Je ziet de dagoba’s al van verre en het is fijn om wat van de achtergrond te weten.
Samen gingen we een weekend naar Kandy om een vriendin van mij te bezoeken en
met Poson Poya (volle maan, een boeddhistische feestdag) gingen we met de tuktuk van Asanka naar Tanthirimale, een bedevaartsplaats in de buurt van Anuradhapura. ‘s Avonds werd de hele omgeving, onder andere de dagoba die daar staat, verlicht door duizenden kleine lichtjes. Indrukwekkend!
Inmiddels werd het steeds moeilijker om ons te verplaatsen. Er was heel weinig brandstof
te koop. Asanka stond in het begin 4 uur in de rij voor 3 liter benzine! Op het laatst
zelfs wel 16 uur, wat hij, en met hem duizenden anderen, lijdzaam deed. Er was zelfs zo
weinig brandstof, dat onze werkers niet meer, of alleen maar sóms, konden komen werken.
De scholen waren ook steeds gesloten, slecht voor het onderwijs! Toch heb ik nog twee keer Engelse les kunnen geven. Grappig was dat de kinderen klassikaal antwoord geven als je wat vraagt. Zij genoten er erg van. Verder heb ik helaas geen les meer kunnen geven.
Gelukkig hebben we de bibliotheek bijna ‘klaar’ gezien en het buiten podium schoot ook al
flink op. Senpathi zal de bouw verder begeleiden.
Op het laatste moment waren er nog twee paarse rugzakken, de kleur voor 2023, klaar. Janny nam er één mee om in Nederland te laten zien.
Gelukkig was onze taxichauffeur op tijd begonnen benzine te verzamelen voor onze tocht naar het vliegveld. Later bleek dat mijn thuisfont er best over in had gezeten of dat wel zou lukken.
Ik had een fijne tijd in Anuradhapura en ben onder de indruk van het werk dat Janny
daar, bijgestaan door haar tolk Senpathi, verzet.
Sri Lanka Support mag blij zijn met zo’n veldwerkster, want het is beslist nodig om oog te
houden op de aanvraag van projecten, de voortgang daarvan en vooral de betalingen.
Het is verdrietig, dat wij Sri Lanka in een hopeloze toestand achter moesten laten, maar
Janny hoopt in oktober toch weer naar Anuradhapura te kunnen gaan.